Neo-bop (spelling ook wel: Neo Bop / Neobop; ook wel genaamd Post-bop) is een moderne jazz-stijl die voortgekomen is uit de bebop.
Neo-bop is ontstaan aan het begin van de jaren 80. Als reactie op de avant-gardistische free jazz en de gepopulariseerde jazz fusion die zo kenmerkend zijn voor de jaren zeventig, grepen jonge jazzmuzikanten terug op de ritmes en de harmonie van de bebop en hard bop. Omdat ook het gebruik van elementen uit de modale en free jazz niet geschuwd werden, is de stijl niet gewoon bebop of hard bop, maar “nieuwe” bop gaan heten.
Een van de meest prominente voorbeelden van deze neo-bop stijl is trompettist Wynton Marsalis die begin jaren 80 speeltin de band van Art Blakey, de Jazz Messengers. Voor zijn eerst soloalbum in 1982 grijpt Marsalis terug naar de klanken van Miles Davis z’n vroege werk en naar werk van jazz giganten zoals Louis Armstrong, Duke Ellington en Charlie Parker.
Enkele andere bekende Neo-bop artiesten zijn: de trompettisten Roy Hargrove, Wallace Roney, Terence Blanchard en Nicholas Payton, de altsaxofonisten Vincent Herring, Donald Harrison en Antonio Hart, de pianist Mulgrew Miller, de tenorsaxofonisten Branford Marsalis en Joshua Redman en de bassist Christian McBride.